خنده های صورتی

اولین نفری که کم می‌شه یکی از طراح‌هاست. همسرش به کرونا مبتلا شده و بهش می‌گن تا دو هفته باید بمونه خونه.
این اولین بمبی که تو شرکت منفجر می‌شه.
با هر عطسه یا سرفه، یه صدا می‌‌گیم: «یا زینب!» و می‌زنیم زیر خنده.
خنده‌داره. ولی ترس داره خفه‌مون می‌کنه.
پسر دیوونه‌هه می‌گه: «من از قندهای قندون رو میزش خوردم.» و می‌کوبه تو پیشونی‌ش.
شین نمک می‌ریزه: «تبریک می‌‌گم. می‌آییم سر قبرت.»
زیر ماسک لبم رو می‌جوام و دلم رو خوش می‌کنم به همین شوخی‌هایی که از خنده دلم رو به درد می‌آرن.